Opvallend is dat ik bij het ophalen van 10 van de posten, in het schemerdonker, veelal direct naar de juiste plek liep. Mijn splits springen als een bezetene op en neer: als ik een stukje goed liep, had ik de 4 e á 7 e tijd, maar de ander helft van de posten was ik gemiddeld zo’n 20 e. Maar goed, ik moet wat verbeteren, want als ik naar de resultaten van de anderen kijk, liep ik zwaar onder gemiddeld. En dan waren de bramen op dit moment van het jaar nog niet op volle sterkte. En dat was geen overbodige luxe in deze jungle, waarin ik vaak niet kon zien waar ik mijn eigen voeten neerzette, terwijl het vol lag met kreupelhout, losse takken, en stronken. Misschien dank zij mijn nieuwe VJ Integrator High’s, een paar schoenen met hoge schacht, en een ingenieus scharnier waardoor ze heel normaal lopen, maar toch zijwaartse bewegingen fixeren. Maar een lichtpuntje: mijn enkel heeft het gehouden. Nee, het was een uiterst pittige baan op een redelijk pittige kaart in een bos dat in een extreem pittige toestand verkeerde. Meer over paden lopen was gezien de route ook niet veel gunstiger.
Toch lagen de meeste posten zo dat dat de enige optie was. Ik probeerde op hoogtelijnen te lopen, maar tussen al het gebladerte waardoor het gezichtsveld bij een meter of tien ophield, waren die moeilijk te zien. Welk gepruts? Geen foute of vergeten posten dit keer. Nee, het gepruts was volledig mijnerzijds. En iedereen (die omloop 1 deed) had dezelfde route. Het weer dan? Ik liep nog droog, terwijl lopers vóór mijn door hoosbuien en onweer moesten. Ik kan de schuld niet aan de kaart geven want die was voor iedereen het zelfde.